[ #โบ๊ะบ๊ะแฟมิลี่ #เอกกล้า ] - แหวน?

: แหวน?

: #เอกกล้า #ยัยหนูกล้า

: กัปตันเดินเรือหนักมากค่ะ ลูกเรืออย่างเราจะพายเต็มกำลัง

: เนื้อหาต่อไปนี้มีส่วนผสมของเรื่องจริงนิดหน่อย ที่เหลือ มโนค่ะ

(IG:misterheartzนี่มันมือMcCree no. 1)

"พี่เอก พี่!!"

"พี่ ผมแพ้แล้วอ่ะ"

"พี่ ทีมผมได้ที่สอง ฮื่อออ"

"พี่เอก พี่ไม่ตอบผม ผมเสียใจ"

"พี่เอ๊กกกกกก!!!"

"จะให้ตอบก็เว้นช่วงให้กูพิมพ์บ้างสิ ไอ้นี่!!"

"พี่ใส่อารมณ์กับผมอ่ะ พี่ใจร้าย"

พบเด็กงอแง1ea และดูเหมือนจะหัวร้อนอยู่หน่อยๆ

ผมมองแอปพลิเคชั่นไลน์ที่เด้งไม่หยุดเพราะไอ้ตัวแสบที่เพิ่งแข่งเกมจบไปหมาดๆส่งข้อความมากมายพร้อมการฟลัดสติกเกอร์hrkนั่งตดมารัวๆ

เด็กมันกวนตีน น่าด่าจริง

"โอ๋ๆนะ"

แต่สิ่งที่พิมพ์นี่มันสวนทางกับความคิดไง ใครจะไปบ่นไอ้ตัวแสบมันได้ลงคอ กวนตีนแค่ไหนแต่ในสายตาผมมันก็ยังดูน่าเอ็นดูเสมอ

ผมมองข้อความที่ตอบกลับไป ขึ้นอ่านมาซักพักแต่ไอ้ตัวแสบก็ยังไม่พิมพ์อะไรตอบกลับมาเลย

โดนเด็กมันงอนใส่แล้วสินะ

"กล้า ใจพี่ไม่ตั้ง"

"กล้า งอนเค้าหรา"

"ตะก๊า"

"ต้า"

ผมพิมพ์ข้อความส่งไปรัวๆ ทุกอันขึ้นอ่านแต่ก็ไม่มีการตอบกลับมา ดูเหมือนต้องใช้ไม้เด็ดในการง้อ

"ยัยหนู โกรธป๊าเหรอครับ"

"ไม่ใช่ยัยหนู!!"

"ยอมคุยกับป๊าแล้วเหรอยัยหนู"

"บอกว่าไม่ใช่ยัยหนูไงพี่!!!"*สติกเกอร์โมโห*

ผมมองดูข้อความที่ส่งกลับมาอย่างน่าเอ็นดู กำลังจะพิมพ์ตอบแต่แจ้งเตือนจากเพจ7642ที่ไลค์ไว้เด้งขึ้นมาว่ากำลังเริ่มไลฟ์

กดเปิดเข้าไปดูก็เจอหน้าไอ้น้องภูมิก่อนเป็นคนแรกแล้วมีไอ้ตัวแสบของผมทำหน้ามึนอยู่ข้างๆ

ไอ้เราก็นึกว่าทำหน้าบูดหน้างอเพราะหัวร้อนอยู่ ก็ยังยิ้มได้นี่ ผมนั่งดูไลฟ์ที่มีน้องภูมินั่งพูดไปเรื่อยเปื่อย ก่นด่าคนถือกล้องไปหลายรอบให้มันหันไปถ่ายทางไอ้ตัวแสบของผมบ้าง แต่ก็เห็นแค่ผ่านๆ แอบเห็นว่าน้องมันยกโทรศัพท์ขึ้นมาดูบ่อยๆเลยเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่ได้ตอบไลน์น้องมันเลย

"พี่ไม่สนใจผมอ่ะ"

"โอ๋ๆ ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว"

 พี่ๆเขาจะเลี้ยง"

"งั้นกินเสร็จโทรมานะจ๊ะ เดี๋ยวป๊าไปรับ"

"พี่เลิกแทนตัวเองแบบนั้นที น้องขอ"

"ขอไรจ๊ะยัยหนู"

"ไม่คุยด้วยแล้วเว้ย!!!"

ได้แกล้งเด็กแล้วมันกระชุ่มกระชวยหัวใจดีจริงๆ ดูเหมือนไอ้ตัวแสบของผมจะเลิกงอแงแล้วสินะ  หัวไม่ร้อนแล้วด้วย น่าเอ็นดู

"พี่เอก"เสียงของไอ้ตัวแสบที่นอนเล่นโน้ตบุ๊กอยู่บนเตียงทำให้ผมที่นั่งเล่นเกมส์อยู่หน้าทีวีต้องเหลือบตาไปมอง พอเห็นว่าผมไม่ตอบก็ยังเรียกช้ำ

"พี่เอก พี่

"ว่าไง"

"อยากกินกระเพราหมูกรอบอ่ะ"

"เพิ่งกินปิ้งย่างกับพี่ในทีมไปไม่ใช่เหรอ"

"ตอนนี้ผมหิวอีกแล้วอ่ะ นะ พาไปหาไรกินหน่อย"

เสียงที่ติดจะเริ่มงอแงหน่อยๆมันทำให้กลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ ผมกดเซฟเกมส์ก่อนจะลุกไปหาไอ้ตัวแสบที่นอนเลื้อยอยู่บนเตียง

พอน้องเห็นว่าผมเดินมาหาก็ลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิส่งสายตาลูกหมามาให้ทันใด

น่าแกล้งซะไม่มี

"นี่กี่โมงแล้ว ร้านข้าวมันปิดกันหมดแล้ว"ผมลองพูดแหย่ไปเล่นๆ ไอ้ตัวแสบเลยหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลาก่อนจะตอบออกมาเสียงอ่อน

สายตาเหมือนลูกมาอ้อนๆยังคงถูกส่งมาให้ เห็นแล้วอยากแกล้งให้หนักกว่านี้เหลือเกิน

"สามทุ่มกว่าเอง เซเว่นใต้คอนโดพี่นี่ก็ได้ พาผมลงไปหาไรกินหน่อย นะ"

"ถ้าจะให้พาไปต้องทำอะไรให้พี่ก่อนได้ไหมล่ะ"พอพูดจบไอ้เด็กน้อยก็ยักหน้ารัวๆจนผมม้าเต่อกระจาย

           

"แทนตัวเองว่าหนูแล้วเรียกพี่ว่าป๊าก่อนแล้วจะพาไป"

"ไม่เอางี้ดิพี่!!"ไอ้ตัวแสบโวยวายขึ้นมาทันที หน้าเริ่มงอหนักกว่าเก่า แต่ใครจะยอมน้องมันง่ายๆ

"งันก็ทนหิวต่อไปแล้วกัน ห้องพี่ก็มีแค่น้ำกับเบียร์ กินน้ำประทังไปนะ"

กำลังท่าจะหันหลังเดินกลับไปเล่นเกมส์ที่ค้างไว้ก็ได้ยินน้ำเสียงอ้อมแอ้มดังออกมาจากคนบนเตียง

"ปะ...ป๊า พาหนูไปหาไรกินหน่อยดิ หนูหิวจะตายแล้ว"

"ไม่ค่อยได้ยินเลยอ่ะ เมื่อกี้กล้าพูดว่าไรนะ"

"ป๊า!! พาหนูไปหาไรกินหน่อย หนูหิว!!"

พอโดนแกล้งหนักเข้าไอ้ตัวแสบก็งอแงหนักกว่าเดิมอีก ไม่แกล้งแล้วก็ได้ แต่นี้ก็น่าเอ็นดูจะแย่

"น่ารักจังเลยนะ ส่งมือมาให้ป๊าหน่อยเร็ว แล้วอย่าเพิ่งลุกนะ"พอขัดขืนอะไรไม่ได้ไอ้ตัวแสบบนเตียงก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย

มือซ้ายที่มีแหวนสีดำเรียบๆที่ผมเป็นคนสวมให้เองกับมือตั้งแต่คราวก่อนที่มาอยู่ด้วยกันถูกส่งมาตรงหน้า ผมจับมือเล็กๆนั้นไว้อย่างทะนุถนอม 

แอบเห็นว่าไอ้ตัวแสบเริ่มเขินหน้าแดงหูแดงไปหมดแล้ว อารมณ์อยากแกล้งน้องมันก็ยิ่งพุ่งขึ้นไปอีก ผมหยิบมือถือขึ้นมา กดถ่ายรูปมือเล็กๆที่ถูกผมจับเอาไว้จนพอใจ

           

"ถ่ายรูปทำไมพี่!!

           

"แอ๊ะๆ เรียกพี่นี่ไม่พาลงไปนะ"

"ฮึ่ย~"

"แก้มแดงหมดแล้วน้า เรียกป๊าอีกรอบเร็วจะได้ลงไปกันซักที"

"ไม่เอาแล้ว!!"

"แน่ใจนะ?"

"ใช่"

"โอ๋ๆ ยัยหนูของป๊าไม่งอแงน้า~ "ผมอาศัยจังหวะที่ไอ้ตัวแสบยังทำหน้างอจนไม่ได้สนใจอะไร กดจูบลงไปเบาๆบนบนหลังมือเหนือส่วนที่สวมแหวนขึ้นนิดหน่อย ร่างเล็กๆสะดุงขึ้นมาทันทีที่ริมฝีปากของผมแตะโดนหลังมือของตัวเอง ตอนนี้ทั้งหน้าของไอ้ตัวแสบเห่อแดงยิ่งกว่าตอนแรกอีก

"ไม่เจอตั้งนาน ป๊าคิดถึงหนูนะ"

           

ใช้จังหวะที่เด็กน้อยบนเตียงยั้งอึ้งไม่ทันตั้งตัว เปลี่ยนเป้าหมายจากหลังมือเล็กไปเป็นริมฝีปากเล็กๆช่างพูดนั่นแทน

กดจูบลงไปเบาๆย้ำไปย้ำมาหลายๆครั้ง ไม่มีการรุกล้ำใดๆ สัมผัสกันเพียงบางเบาจนได้เด็กแสบที่งอแงแทบจะละลายกองไปกับผ้าห่ม

ผมค่อยๆละริมฝีปากออกมา มองหน้าไอ้ตัวแสบที่เอาแต่ก้มหน้างุดแล้วได้แต่หมันเขี้ยวอยู่ในใจ

"ตกลงยังจะไปอยู่ไหม เซเว่นเนี่ย"

"ไม่ไปแล้ว!!!"

ไอ้ตัวแสบเขินหนักจนมุดผ้าห่มไปแล้ว มันน่าแกล้งให้หนักกว่านี้จริงๆ แต่ค่อยๆตอดไปทีละเล็กทีละน้อยแล้วกัน ไหนๆน้องมันก็มาอยู่ด้วยต้องหลายวัน ยังไงก็คุ้ม

-เขินตายกันไปเลย...-