[ #โบ๊ะบ๊ะแฟมิลี่ #บอยกล้า ] - ยัยหนูกล้ากับพี่หมีขี้แกล้ง

-        

          -  ยัยหนูกล้ากับพี่หมีขี้แกล้ง

-        -    #บอยกล้า #ยัยหนูกล้า

-        -  เนื้อหาตัวไปนี้เกิดจากความมโนไม่ล้วนนะ สามารถหาโมเมนต์อ้างอิงได้จากแทร็ก #บอยกล้า แล้วจะรู้ว่าพี่หมีกับยัยหนูนี่ดีต่อใจ...

ในความเป็นจริงนะ เด็กผู้ชายมันไม่เหมาะกับคำว่ายัยหนูหรอกถ้าเรียกไอ้หนูนี่ก็ยังพอได้ แต่มันมักจะมีใครบางคนที่แหกแหกกฎตรงนั้นเสมอ

“พี่บอย~ วันนี้ยัยหนูกล้าน่ารักไหมคะ”


คำถามจากคนโดเนทขึ้นมาบนหน้าจอตอนที่ผมกำลังสตีมทำให้นึกถึงหน้าของยัยหนูกล้าที่ถูกพูดถึง

“นั่นแหละ ก็อย่างที่เห็นในรูปนั่นแหละ ก็แบบในรูปแหละ”อยากจะป่าวประกาศออกสตีมเหลือเกินว่ายัยหนูของพวกเขาโคตรน่าเอ็นดูเลยนะ แต่กลัวแฟนคลับจะตกใจเอาเลยตอบเลี่ยงไปแบบเนียนๆ

พอนึกถึงได้แต่ยิ้มอยู่กับตัวเอง วันนี้ทั้งวันผมแทบจะอยู่กับน้องตลอดทั้งตอนสตีมในงานทั้งตอนขึ้นเวที แอบภูมิใจเล็กๆที่น้องมันไปแข่งเคาเตอร์ถึงจะแค่สแตนให้คนอื่นแต่ก็ยังชนะกลับมา ได้ย้อนไปดูสตีมตอนแข่งนี่ฝีมือไม่ใช่เล่นๆเลยนะตบทีมผมหล่นไปเลย

มันมีหลายช่วงมากเลยนะที่ผมกับกล้าได้อยู่ด้วยกัน เห็นยัยหนูของแฟนคลับเดินขึ้นเวทีนู้น ลงเวทีนี้ ไปแข่งเกมนั้นและกลับมาแจกลายเซ็น บางครั้งก็ดูเหนื่อยๆงอแงใส่พี่ๆบ้างแต่ก็ยิ้มออกมาได้ตลอด

ยิ่งตอนที่ได้ขึ้นเวทีของบูธTwitchด้วยกันนี่ยิ่งรับรู้ได้ถึงความน่าเอ็นดูของน้องเหลือเกิน

ไอ้เด็กหัวร้อนขี้โวยวายเวลาสตีมนี่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้เจอแต่เด็กน้อยตื่นเวทีทำหน้ามึนๆตอบคำถามแบบงงๆกันไป

 “ชื่อกล้าครับ ซิกาเร็ตครับ”ผมมองไอ้ตัวแสบตอบคำถามแบบตะกุกตะกักด้วยความเอ็นดู พอแฟนคลับเฮขึ้นมาไอ้เด็กข้างๆก็ยิ่งดูเขินเข้าไปใหญ่

“ชอบเล่นอะไรครับตอนนี้”

“ส่วนมากชอบOW H1 เคาเตอร์ครับ เดดบายนี่เดือนละครั้งครับ”

“ทำไมแค่เดือนละครั้งครับ”ผมหลุดขำขอกมาเมื่อพิธีกรถามแล้วเหล่าแฟนคลับของไอ้ตัวแสบข้างๆต่างตะโกนตอบขึ้นมาแทนว่าทำไมถึงไม่ค่อยเล่นเกมนี้ พอสังเกตหน้าน้องดีๆถึงเห็นความประมาณที่จะตอบ ไม่รู้จะพูดต่อยังไง ผมยังนึกเอ็นดูก่อนจะเป็นคนตอบแทนให้

“จริงๆมันมีประเด็นอยู่พี่”แต่ยังพูดไม่ทันจบมือเรียวของคนไอ้ตัวแสบก็คว้าแขนผมไว้แล้วเลื่อนลงมาบีบมือผมพร้อมส่งสายตาหน้าสงสารถึงขีดสุดมาให้ ในใจนี่อยากจับมาบีบให้หายหมันเขี้ยวแต่ความเป็นจริงคือได้แค่ยิ้มรับพิธีกรหญิงที่ชงว่าผมกับกล้าจับมือกันอย่างหนักหน่วง

“จริงๆเกมนี้แค่วิ่งเฉยๆมันก็ได้สองสามร้อยแต้มแล้วพี่ แต่น้องเขาได้ห้าคะแนนไง”ยิ่งผมพูดนิ้วเรียวของไอ้เด็กข้างๆก็เอาแต่สะกิดไม่เลิกยิ่งทำให้ผมนึกสนุกเข้าไปใหญ่ อยากแกล้งให้หนักๆแล้วค่อยเข้าไปโอ๋

พอพิธีกรให้เล่าน้องก็ยังทั้งเกร็งทั้งเขินกับคะแนนตัวเอง ดูยังอธิบายอะไรไม่ค่อยถูก ตามอะไรไม่ค่อยทันได้แต่ตอบไปแบบมึนๆ

พอช่วงถามคำถามแจกของรางวันน้องก็ถามถึงคะแนนน้อยสุดของตัวเอง ถามเองอายเอง พอถามจบได้แต่หันมายิ้มเขินๆให้ผมที่นั่งอยู่ข้างๆ น่ารักเหลือเกิน

ยิ่งพอถึงช่วงแข่งเกมพิธีกรถามอะไรน้องไป ตัวเองตอบไม่ได้ก็หันมาสะกิดแขนผมให้ช่วยที เวลาน้องมันส่งสายตาแบบนั้นนี่โคตรน่าแกล้งเลย แต่ทำไมลงไงแพ้สายตาลูกหมาน่าสงสารแบบนั้นเหลือเกิน คือผมคิดว่านะ ตัวพิธีกรเองก็คงรู้สึกเหมือนกันว่าน้องมันน่าแกล้ง เวลาถามอะไรถึงเจาะจงไปถามน้องก่อน น้องเล่นเป็นเซอร์ตัวไหนก็แซวน้องกันตลอด

รับรู้ได้ถึงความน่าเอ็นดูทีแผ่กระจายออกมาจริงๆ


            “พี่บอย ถ้าผมโดนแขวนพี่ต้องรีบมาช่วยผมนะ”ระหว่างรอเซตเกมผมก็นั่งคุยกับไอ้ตัวแสบไปพลางๆ น้ำเสียงแง้วๆไม่เหมือนได้เด็กหัวร้อนที่เห็นในสตีมยิ่งทำให้ความน่าแกล้งเพิ่มขึ้นทุกที

“พี่บอย ช่วยผมทีนะ นะ แค่นี้ผมก็กังวลจะแย่แล้ว”เสียงแง้วๆเหมือนลูกหมายังดังอยู่ข้างเมื่อผมทำแกล้งเมินทำเป็นจับนู้นนี่นั่นไปเรื่อยจนรู้สึกถึงมือเล็กๆที่เขย่าแขนผมเบาๆ

โอ้ยยยย ทำไมน้องมันน่าหมันเขี้ยวจังเลยวะ เก็บอาการก่อน บอย เก็บอาการ...

“ถ้าช่วยได้นะ”

ก่อนเกมจะเริ่มไม่กี่นาทีแค่ไม่กี่วิ สตาฟเดินเข้ามาบอกว่าเครื่องของไอ้ตัวแสบไม่มีเสียงยิ่งทำให้สีหน้ากังกลของไอ้ลูกหมาเห็นได้ชัดขึ้นเรื่อยๆ แอบสงสารน้องอยู่นะ แต่อารมณ์ความอยากเห็นเด็กงอแงนี่มีมากกว่าไง

พอเกมเริ่ม ไอ้ตัวแสบก็เอาแต่ขยับไปมาหามุมที่ตัวเองถนัด ลงไปนั่งกับพื้น ยืนโค้งตัวมองจอ ผมที่คนอื่นเห็นอาจจะกำลังตั้งใจเล่นแต่ความจริงคือแอบเหลือบมองน้องอยู่ตลอดได้แต่แอบขำ แต่ละท่านี่น่าจับมาบีบซะจริงๆ

พอตัวเองโดนตีก็ทำหน้างอแงบ่นอะไรไปเรื่อย มันไม่ได้ดูน่ารำคาญนะ แต่มันยิ่งทำให้ไอ้ตัวแสบดูน่าเอ็นดูเพิ่มขึ้นไปอีกจนทำให้อดที่จะแกล้งไม่ได้

“เอส เอส กล้าโดนแขวน ปั่นๆ ปั่นๆ”
           

“ห๊ะ! อะไรนะ”

“ไม่ต้องไปช่วยใช่มั้ย”

“ปั่นๆ คนนี้เก่งดิ้นหลุดเองได้”มันเหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็กยังไงไม่รู้นะ ทั้งผมทั้งเอสรวมถึงตัวพิธีกรเองเหมือนจะรวมหัวกันแกล้งไอ้ตัวแสบ

“มันมองหน้าผมแล้วเนี่ย!”

“พี่บอยๆ พี่บอยผมจะตาย”อยากจะหัวเราะให้ดังๆกับความน่าเอ็นดู พอไม่มีคนช่วยก็รนลานโวยวายใส่ทั้งที่นิ้วนี่กดคีย์บอร์ดรัวๆ

“เออๆ เดี๋ยวไปๆ ฮ่าฮ่าฮ่า”ผมตอบไปพร้อมเสียงรัวเราะก่อนจะปล่อยเครื่องที่ซ่อมอยู่ไว้แล้ววิ่งไปช่วยไอ้ตัวแสบ แต่พอวิ่งไปถึงก็เจอกับดักของเดอะแฮครออยู่ แทนที่จะกดช่วยได้เลยก็เลยต้องเปลี่ยนเป็นกดหลบเพราะคิลเลอร์วาร์ปมาพอดี ซึ่งมันเป็นช่วงเดียวกับที่ไอ้ตัวแสบหยุดรัวคีย์บอร์ดเพราะคิดว่าจะถูกอุ้มลงมา

“ฉึก”

มือเล็กปล่อยทั้งเมาส์ออกทันทีแล้วทิ้งตัวกลับไปนั่งที่โซฟาพร้อมด้วยสีหน้างอแงขั้นสุด นั่งฟังพิธีกรแซวแล้วถึงบอกคะแนนตัวเอง

“หนึ่งพันสาม”เสียงหงอยๆพูดออกมาซึ่งได้ทีที่ผมจะแกล้งเด็กมันต่อ

“ว้าย พันเดียว ว้าย”ผมหันไปทำท่าทีแกล้งเล่นกับเด็กน้อยข้างๆ แต่ดูเหมือนเด็กมันจะไม่เล่นด้วยแล้ว หน้านี่งอแงเต็มที่จนผมเริ่มที่จะหยุบยิ้มลง เป็นเวลาเดียวกับที่ไฟบนเวทีดับ

เพราะทำอะไรต่อไม่ได้ถึงแยกย้ายกันกลับประจำที่ หางตาเหมือนจะเห็นไอ้เด็กแสบที่พอลงจากเวทีได้ก็รีบจ้ำออกไปทันที พอเดินกลับมาถึงตัวบูธถึงเห็นว่าน้องมันกำลังฟ้องพี่ๆของตัวเองอยู่พอดี

พี่ๆแต่ละคนต่างนั่งมองน้องตัวเองงอแงใส่ด้วยสายตาเอ็นดู ทั้งจากโปเต้ ยืน เจมส์ หรือแม้แต่อารีฟีนกับแคสเตอร์คนอื่นที่ไอ้ตัวแสบมันรู้จัก ทุกคนล้วยมีรอยยิ้มเล็กๆอยู่ที่มุมปากเสมอเมื่อเห็นน้องเล็กของตัวเองกำลังเล่าเกตุการณ์ที่เพิ่งเจอมา แค่มองจากตรงนี้ก็รับรู้ได้ถึงความโอ๋น้องขั้นสุดจริงๆ ยอมใจ

            ยัยหนูกล้านี่มันยัยหนูจริงๆ น่ารัก น่าเอ็นดู น่ากอด น่าบีบ น่าแกล้ง น่ารังแก น่าโอ๋~

-จบเถอะนะ-